Bauhaus

Niestety nic nie jest wieczne a forma zmienia się, czasie. Również katedry gotyckie powstałe pomiędzy XII a XVI wiekiem są tego przykładem. Część z nich, często po pożarach czy ruinacji wojennej zostało przebudowanych a część nigdy nie odnawiana popadała ruinę. Stan ten zaczął, w połowie XIX wieku budzić niepokój, głównie e Francji. Nie było jednak żadnych doświadczeń , co do sposobu przeprowadzenia remontów i konserwacji katedry gotyckiej. Nie znano bowiem przede wszystkim niuansów konstrukcyjnych a znajomość podstaw konstrukcyjnych katedr budziła uzasadniony niepokój przed podjęciem poważniejszych ingerencji. Należało zdobyć doświadczenie a Europejczykom przywrócić wiedzę, przynajmniej częściowo, dawnych mistrzów. Zadania tego podjął się, a umożliwił mu to francuski rząd, Eugene Viollet-le-Duc. Eugene . Przyszły francuski architekt, konserwator zabytków i historyk sztuki przychodzi na świat, w Paryżu, w 1814 r. Pionier przywracania blasku średniowiecznym budowlom, przede wszystkim katedrom ale i ratuszom, zamkom i murom miejskim (m.in. fortyfikacje miejskie w Carcassonne). Autor prac naukowych, np. słownika dotyczącego średniowiecznej architektury francuskiej Dictionnaire raisonné de l’architecture française du XIe au XVIe siècle. Mniej interesował go aspekt religijny budowli a bardziej jej techniczny wymiar. W krótkim czasie, samodzielnie zdobył olbrzymią wiedzę, którą osobiście wykorzystywał, przy rekonstrukcjach, i którą też wykorzystali, i wykorzystują inni. Przy rekonstrukcjach się nie patyczkował. Czyścił równo wielowiekowe naleciałości, którymi obrosły wielowiekowe budowle, a które nie pasowały stylowo a gdzie czegoś brakowało uzupełniał według swojego rozumienia stylu a i szczególnie nie miał zwyczaju pytać innych o zdanie. Ten żywy umysł i mocny charakter nie byłby sobą gdyby tylko patrzył wstecz. Eugene Viollet-le-Duc uważany jest za ojca nowoczesnej architektury i pomysłodawcę, i pioniera secesji. Artyści secesji (Gaudi, Guimard, Horta itp.) otwarcie kopiowali jego modele do swoich konstrukcji, a na jego pismach powstał pierwszy drapacz chmur w Stanach Zjednoczonych. W jego Rozmowach o architekturze, po raz pierwszy pojawia się wątek dotyczący konstrukcji budynku ze stali i innych, wtedy nowych, materiałów. Eugene Viollet-le-Duc zwraca wyraźnie uwagę na sposób projektowania budynków, który ma być „dostosowany do ich funkcji, a nie do określonego stylu”. Książka została przetłumaczona na język angielski, w 1881 roku i zyskała szerokie uznanie w Stanach Zjednoczonych. Architekt z Chicago, Louis Sullivan (1856 – 1924) , jeden z wynalazców drapacza chmur, często odwoływał się do wyrażenia: „Forma wynika z funkcji” wyraźnie nawiązując do myśli wyrażonej przez Viollet-le-Duca. Chodziło mu jednak o to, aby forma – tak bryła, jak i dekoracje – nie przesłaniała funkcji obiektu a nie o to, że architektura jest produktem przemyśleń, o celowości i funkcji obiektów architektonicznych. To było dla niego oczywiste. Sullivan zapoczątkowuje sposób rozumowania, który zaczyna się od ustrukturyzowania tematycznego problemów, jako centralnego rdzenia problemu architektonicznego.